روزگاریست چیزی مینویسم بنام " شعر"

شعرکه نیست .بیشتر حرف است .

آخر میگویند شعر وزن میخواهد ،

من ندارم ...

یعنی نمیشود که بشود...

با دنیای واژگانم صادقم.

بی درد سرهای شاعری..

بی قافیه ، بی وزن ، بی همان تقطیع های لعنتی که دمار از روزگارم در آورده...

ساده است گفتن از بی وزنی اشعارم..

اما گوش کن...  ...  ...

صدایش رسا ست.

سنگینی حرفهایم آخر هر وزنی ست

دل به دنیایم بسپار

وزنش را خودت میسازی...

-U--/-U--/-U--/-U--